مدرسه علمیه زینبیه رشت

 عده اي از حضرت رضا عليه السلام خواهش کردند که در حضور مأمون در مناظره‌اي در مورد امامت شرکت کند. امام پذيرفت، مجلسي تشکيل شد و « يحيي بن ضحاک سمرقندي » براي بحث با او دعوت شد. 
امام فرمود:« بپرس! » 
او گفت: « شما بپرسيد اي پسر رسول خدا تا ما به سؤال شما افتخار کنيم.» 
امام فرمود:«اي يحيي، نظر تو درباره کسي که ادعا مي‌کند راستگوست ولي به راستگويان، نسبت دروغ‌گويي مي‌دهد، چيست؟ آيا چنين کسي راستگو و پيرو دين حق است يا دروغگو؟» 
يحيي مدتي به فکر فرو رفت و چيزي نگفت. 
مأمون گفت: « چرا جواب نمي‌دهي؟ » 
يحيي گفت: « سؤالي از من کرد که نمي‌توانم پاسخ دهم.» 

مأمون از حضرت رضا عليه السلام پرسيد:« منظورتان از اين سؤال چه بود؟» 
امام فرمود:« من از يحيي با کنايه پرسيدم اگر ابوبکر راستگو بوده، پس راويان صادق و راستگو که گفته اند ابوبکر بر فراز منبر رسول خدا اعلام کرد: « شما مرا امير خود قرار داديد ولي من بهتر از شما نيستم.» بايد اين سخن هم راست باشد و اگر اين سخن ابوبکر راست است مي گوييم امير بايد از رعيّت بهتر باشد، پس ابوبکر امام نيست. 

همچنين از قول ابوبکر نقل کرده اند که گفته است: « من شيطاني دارم که مرا وسوسه مي کند و من گرفتار او هستم.» اگر ابوبکر راستگوست و اين سخن هم راست است، پس نمي تواند امام باشد چون شيطان نمي تواند در امام تصرّف کند و نيز از عمر نقل کرده اند که گفته است: « امامت ابوبکر يک کار ناگهاني و بدون مقدمه بود که خداوند ما را از شر آن حفظ کرد؛ پس هر کس اين کار را تکرار کند، او را بکشيد. » 

اگر عمر راستگو بود پس امامت ابوبکر به نظر عمر هم صحيح نبوده و اگر دروغ گفته که خودش براي زعامت و رهبري مسلمين لياقت ندارد. » 
سخن حضرت که به اينجا رسيد مأمون آنچنان عصباني و ناراحت شد که بي مقدمه فريادي کشيد که همه آن عده متفرق شدند. 
سپس رو کرد به بني هاشم و گفت: « مگر من نگفتم حضرت رضا را شروع کننده بحث قرار ندهيد و بر عليه او جمع نشويد؟! اينها علمشان از علم رسول الله است !»

* بحارالانوار، ج 10، ص 348. ح 6. 
* از مناقب آل اب?طالب، ج 2، ص 404 - 405.