مدرسه علمیه زینبیه رشت

 عده اي از حضرت رضا عليه السلام خواهش کردند که در حضور مأمون در مناظره‌اي در مورد امامت شرکت کند. امام پذيرفت، مجلسي تشکيل شد و « يحيي بن ضحاک سمرقندي » براي بحث با او دعوت شد. 
امام فرمود:« بپرس! » 
او گفت: « شما بپرسيد اي پسر رسول خدا تا ما به سؤال شما افتخار کنيم.» 
امام فرمود:«اي يحيي، نظر تو درباره کسي که ادعا مي‌کند راستگوست ولي به راستگويان، نسبت دروغ‌گويي مي‌دهد، چيست؟ آيا چنين کسي راستگو و پيرو دين حق است يا دروغگو؟» 
يحيي مدتي به فکر فرو رفت و چيزي نگفت. 
مأمون گفت: « چرا جواب نمي‌دهي؟ » 
يحيي گفت: « سؤالي از من کرد که نمي‌توانم پاسخ دهم.» 

مأمون از حضرت رضا عليه السلام پرسيد:« منظورتان از اين سؤال چه بود؟» 
امام فرمود:« من از يحيي با کنايه پرسيدم اگر ابوبکر راستگو بوده، پس راويان صادق و راستگو که گفته اند ابوبکر بر فراز منبر رسول خدا اعلام کرد: « شما مرا امير خود قرار داديد ولي من بهتر از شما نيستم.» بايد اين سخن هم راست باشد و اگر اين سخن ابوبکر راست است مي گوييم امير بايد از رعيّت بهتر باشد، پس ابوبکر امام نيست. 

همچنين از قول ابوبکر نقل کرده اند که گفته است: « من شيطاني دارم که مرا وسوسه مي کند و من گرفتار او هستم.» اگر ابوبکر راستگوست و اين سخن هم راست است، پس نمي تواند امام باشد چون شيطان نمي تواند در امام تصرّف کند و نيز از عمر نقل کرده اند که گفته است: « امامت ابوبکر يک کار ناگهاني و بدون مقدمه بود که خداوند ما را از شر آن حفظ کرد؛ پس هر کس اين کار را تکرار کند، او را بکشيد. » 

اگر عمر راستگو بود پس امامت ابوبکر به نظر عمر هم صحيح نبوده و اگر دروغ گفته که خودش براي زعامت و رهبري مسلمين لياقت ندارد. » 
سخن حضرت که به اينجا رسيد مأمون آنچنان عصباني و ناراحت شد که بي مقدمه فريادي کشيد که همه آن عده متفرق شدند. 
سپس رو کرد به بني هاشم و گفت: « مگر من نگفتم حضرت رضا را شروع کننده بحث قرار ندهيد و بر عليه او جمع نشويد؟! اينها علمشان از علم رسول الله است !»

* بحارالانوار، ج 10، ص 348. ح 6. 
* از مناقب آل اب?طالب، ج 2، ص 404 - 405.

 آقای قدس می گوید:
« روزی آيت الله بهجت فرمودند: در منطقه جاسب قم گروهی از کشاورزان در زمان گذشته با شتر و قاطر به زیارت حضرت ثامن الحجج علیهم السلام مشرف می شوند و هنگام مراجعت و وارد شدن در محدوده جاسب پیرمردی از اهل محل را می بیند که در گرمای روز کوله باری از علف به دوش کشیده و با مشقت بسیار به خانه می رود، مسافرین مشهد مقدس که او را می بینند زبان به شماتت و سرزنش می گشایند که: پیرمرد، زحمت دنیا را ول کن نیستی، آخر بیا تو هم لااقل یک بار به مشهد مقدس سفر کن. و این سخن را تکرار و او را بسیار توبیخ می کنند.
پیرمرد خسته و پاک دل زبان می گشاید و می گوید: شما که به زیارت آقا رفتید و به آقا سلام دادید، جواب گرفتید یا نه؟ می گویند: پیرمرد، این چه حرفی است که می زنی مگر آقا زنده است سلام ما را جواب بدهد؟!
پیرمرد می گوید: عزیزان، امام که زنده و مرده ندارد، ما را می بیند و سخنان ما را می شنود، زیارت که یک طرفه نمی شود.
آنان می گویند: آیا تو این عُرضه را داری؟ وی می گوید: آری، و از همان جا رو به سمت مشهد مقدس می کند و می گوید:« ألسلام علیک یا امام هشتم » و همه با کمال صراحت می شنوند که به آن پیرمرد به نام خطاب می شود که: علیکم السلام آقای فلانی »
و بدین ترتیب زائرین همگی خجالت کشیده و پشیمان می شوند که چرا سبب دلشکستگی این مرد نورانی شدند. »

آقای قدس می گوید:
« روزی آيت الله بهجت فرمودند: یکی از علمای بزرگ نجف اشرف هنگام سحر و وقت نماز شب پسر نوجوانش را که در اطاق آقا خوابیده بود صدا زد و گفت: برخیز و چند رکعت نماز شب بخوان. پسر پاسخ داد: چشم.
آقا مشغول نماز شد و چند رکعت نماز خواند. ولی آقا زاده بر نخاست. مجدداً آقا او را صدا زد که: پسرم، پا شو چند رکعت نماز بخوان. باز پسر گفت: چشم.
آقا مشغول نماز شد ولی دید فرزندش از رختخواب بر نمی خیزد، برای بار سوم او را صدا زد. پسر گفت: حاج آقا، من دارم فکر می کنم، همان فکری که درباره آن در روایت آمده است که: امام صادق علیه السلام می فرماید:
« تفکر ساعة خیر من عباده سنه: یک ساعت تفکر بهتر از یک سال عبادت است. »
آیت الله العظمی بهجت فرمودند: آقا پرخاش کرد و فرمود: … و خود آیت الله بهجت کلمه را بر زبان جاری نکرد، ولی ما همه فهمیدیم که آن بزرگ مرد فرموده بود: پدر سوخته، آن فکری از عبادت یک یا شصت سال بهتر است که انسان را به خواندن نماز شب وادارد، نه اینکه انسان وقت نماز شب دراز بکشد و فکر بکند و به این بهانه از خواندن آن شانه خالی کند. »