مدرسه علمیه زینبیه رشت

آیا زنان هم باامیرالمومنین علی (ع) بیعت کردند؟

پیامبر صلی الله علیه و آله دستور دادند تا زنان هم با آن حضرت بیعت کنند و به عنوان   «امیرالمؤمنین» سلام کنند و به حضرتش تبریک و تهنیت بگویند، و این دستور را درباره‏ ی همسران خویش مؤکد داشتند.

برای این منظور- چون اکثر زنان نامحرم بودند- به دستور حضرت ظرف آبی آوردند و پرده‏ ای بر روی آن زدند به طوری که زنان در آن سوی پرده دستِ خود را در آب قرار می‏ دادند و امیرالمؤمنین علیه‏ السلام در سوی دیگر دست خود را در آب می‏ گذاشت و بدین صورت بیعت زنان هم با آن حضرت انجام گرفت.

یادآور می‏ شود که بانوی بزرگ اسلام حضرت فاطمه زهرا علیه االسلام از حاضرین در غدیر بودند.

اى على هر كه تو را بكشد مرا كشته و هر كه تو را به خشم آورد مرا به خشم آورده و هر كه تو را دشنام دهد مرا دشنام داده ؛ زيرا تو جان منى روحت از روح من و گلت از گل من است. به راستى خداى تبارك و تعالى آفريده مرا با تو ، برگزيده مرا با تو و مرا براى نبوت اختيار كرده و تو را براى امامت .

هر كس منكر امامت تو است منكر نبوت من است .

اى على تو وصى من و پدر فرزندان من و شوهر دختر من و خليفه من بر امت من هستى در زندگى من و پس از مردن من.

فرمانت فرمان من ونهيت نهي من است.

سوگند به آن كه مرا به نبوت گسيل كرده و بهتر خلق ساخته كه تو حجت خدائى بر خلقش و امين اوئى بر سرش و خليفه اوئى بر بندگانش.

ابن بابويه، محمد بن على، عيون أخبار الرضا عليه السلام - تهران، چاپ: اول، 1378ق.

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 Styles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true”
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″/>

� از آنان ميثاق گرفت. (2) آن گاه خداوند متعال، پيامبر اکرم و اميرالمومنين عليه السلام و ديگر پيشوايان معصوم و در پايان، حضرت مهدي عليه السلام و غيبت و ظهور آن حضرت در آخر الزمان را بر همه ارواح ارزاني داشت (3) و همگان را به پذيرش ولايت آنان آزمود. در اين آزمايش، که در عالم قبل برگزار شد، همچون آزمايش هاي بعدي آن در دنيا (غدير، سقيفه، عاشورا و…) همه ايمان نياورده - با آنکه بر آنان اتمام حجت شده بود - برخي با آن به مخالفت برخاسته، به علت مخالفت با حکم خدا، کافر قلمداد شدند.

 رواياتي که بيانگر مطالب فوق باشد، آن قدر در کتب و جواميع حديثي شيعه و اهل سنت فراوان است که از حد تواتر گذشته، از مسلميات اعتقاد اسلامي تلقي مي گردد. امام صادق عليه السلام به صحابي بزرگ خود داود رقي فرمودند: هنگامي که خداي بزرگ اراده کرد مخلوقات را بيافريند، آنان را آفريد و در مقابل پراکنده ساخت، آن گاه به آنان گفت: پروردگار شما کيست؟ پس اول کسي که سخن گفت: رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم اميرالمومنين و ائمه صلوات الله عليهم اجمعين بودند. آنان گفتند: خدايا تو پروردگار ما هستي. لذا خداوند آنان را حامل علم و دين خود فرمود. آن گاه به ملائکه فرمود: اينان حاملان دين و علم من بوده امين من در ميان خلقم هستند، و (درباره) آنان پرسش خواهد شد. آن گاه خدا به (ارواح) آدمي زادگان گفت: به ربوبيت خدا و (لزوم) اطاعت و ولايت اين افراد (اهل بيت) اقرار کنيد… سپس امام، در پايان حديث فرمودند: اي داود، ولايت ما در عالم ميثاق (قبل از دنيا) مورد تاکيد بوده است. (4) حضرت باقر عليه السلام فرمودند: اگر مردم مي دانستند که (حضرت) علي در چه زمان به (لقب) اميرالمومنين ناميده شد ولايت او را انکار نمي کردند! راوي پرسيد: خدا شما را رحمت کند، چه زمان به اين لقب ملقب شد؟ فرمودند: آن زمان که خداي بزرگ، فرزندان آدم را از پشت آنها بيرون کشيد و آنان را بر خويش گواه گرفته فرمود: آيا من

آفريدگار شما و محمد پيامبر من و علي امير مومنان نيست؟ (5) ولايت نه فقط در عالم قبل به همه انسانها عرضه شد و افراد بر آن آزموده شدند، در عالم دنيا نيز، خداوند متعال، ولايت چهارده معصوم عليهم السلام را در متن تمام کتابهاي آسماني قرار داده، افراد را به ايمان به آن دعوت فرمود. حضرت کاظم عليه السلام فرمودند: ولايه علي مکتوب في جميع صحف الانبياء و لن يبعث الله نبيا الا بنبوه محمد و ولايه وصيه علي عليه السلام. (6) ولايت حضرت علي در تمامي کتابهاي آسماني انبياء نوشته شده بود و خدا هيچ پيامبري را به نبوت برانگيخته نکرد مگر اينکه او مامور به دعوت خلق به سوي نبوت محمد و ولايت وصي او علي عليه السلام بود. (7) اين مطلب در کتب اهل سنت نيز به صراحت يافت مي شود. پيامبر اکرم صلي الله عليه و آله و سلم در گزارش سفر معراج فرمودند: فرشته اي بسوي من آمد و گفت: اي محمد از (ارواح) پيامبراني که بيش از تو فرستاديم بپرس (8) که بر چه چيز مبعوث شدند. من پرسيدم. آنان گفتند: بر ولايت تو و ولايت علي بن ابي طالب مبعوث شده بوديم. (9) پس ولايت اهل بيت عليهم السلام در عالم قبل بر همه عرضه گرديده وسيله آزمايش الهي در آن عالم بوده است، چه رسد به اين عالم. و انبياء و اديان سابق، مامور تبليغ ولايت بوده اند، چه رسد به اين دين!

پاورقي

 (1) آيه 172 سوره اعراف بيانگر اين حقيقت اعتقادي است.

 (2) روايات اين بحث بسيار فراوان است که تعدادي از آن را علامه مجلسي قدس سره در بحار جلد 61 باب 42 و 43 نقل نموده است.

 (3) در زيارت آل يس نيز به اين مطلب اشاره شده است: السلام عليک يا ميثاق الله الذي اخذه و وکده - سلام بر تو اي کسي که خدا درباره ولايت تو عهد گرفته و آن را محکم ساخت.

 (4) بحار 244:5 ح 227:26 - 33 ح 95:57 - 19 ح 80.

 (5) بحار 306:37 ح 35.

 (6) بصائر الدرجات: 72.

 (7) اگر چه از کتب آسماني قبل، معدودي چون تورات و انجيل باقي مانده، آنها نيز به صورتي کاملا تحريف يافته و دستکاري شده موجودند، ولي هنوز آثار ولايت اهل بيت عليهم السلام در اين کتب قابل کشف مي باشد. رجوع کنيد به کتاب ارجمند انيس الاعلام، جلد 5.

 (8) مضمون آيه 43 سوره زخرف.

 (9) تاريخ دمشق، ترجمه الامام علي - ابن عساکر 97:2.

 (علمدار)

  پرسش:

 از کجا و با چه نشانه هايي بدانيم که حضرت نيز ما را دوست دارد و براي رسيدنمان به اين مقصود يعني دوست داشتن ايشان چه کارهايي بايد بکنيم ؟ پاسخ: بايد بدانيم که امام پدري مهربان و برادري دلسوز است، امام همه شيعيان را دوست دارد و براي هدايت و سعادت آنها دعا و تلاش مي‌کند. البته در اين ميان شيعياني را بيشتر دوست دارد که مي‌کوشند افرادي صالح و با معنويت باشند. با رعايت موارد زير، مي‌توان به دوستي آن حضرت اميد داشت: 1. در مقام علم و عقيده هر روز بر معرفت ديني خود بيفزاييم و در جلسات سخنراني و علمي شرکت کنيم و در شناخت مقام امامت و شخص امام زمان(ع) (با مطالعات فراوان) کوشا باشيم. 2. در مقام عمل اولين چيز انجام دادن واجبات و ترک گناه و معصيت است. ارتکاب معصيت در محضر امام زمان(ع) باعث آزرده شدن دل ايشان مي‌شود و وقتي پرونده اعمال به محضر ايشان برده مي‌شود، از ما دلگير مي‌گردد. قدم دوم انجام وظيفه است، بهترين راه نزديکي به آن حضرت و جلب رضايت ايشان، اين است که هر کس هر شغل و وظيفه‌اي که دارد، آن را به دقت و سلامت انجام دهد. شما که محصل هستيد، بهترين کار تلاش و درس خواندن عميق و صحيح است، کسي که وظيفه خود را ترک کند يا ناقص انجام دهد و در عوض آن بخواهد کار نيک ديگري انجام دهد، راهي کج رفته است. قدم بعدي ايجاد ارتباط معنوي با امام است؛ يعني، بکوشيم هميشه به ياد امام زمان(ع) باشيم صبح را با دعاي عهد شروع کنيم، در نماز‌هايمان براي آن حضرت دعا کنيم، دعاي فرج را در هر فرصتي بخوانيم. دعاي ندبه، زيارت آل ياسين و دعاهاي ديگر را با توجه به معنا و حضور قلب بخوانيم، صدقه دادن براي سلامتي ايشان، زيارت از طرف ايشان و دعا براي سلامتي و تعجيل فرج آن حضرت، شرکت در مراسم منسوب به ايشان و … راه‌هاي ايجاد ارتباط معنوي با امام است و مي‌توان بعد از مدتي آثار بسيار مثبت آن را ديد و اين خود نشان دوست داشتن امام است. اما باز تاکيد مي‌شود همه اين کارها بعد از ترک گناه و عمل به وظيفه و نقش خويش در جامعه و خانواده اثر بخش است؛ وگرنه پوستي بي مغز و خاصيت خواهد بود.

 (علمدار)   

Normal 0 false false false EN-US X-NONE AR-SA MicrosoftInternetExplorer4 Styles DefLockedState="false” DefUnhideWhenUsed="true”
DefSemiHidden="true” DefQFormat="false” DefPriority="99″
LatentStyleCount="267″>
UnhideWhenUsed="false” QFormat="true” Name="heading 1″/>

t: 150%; font-family: 'Times New Roman','serif';" lang="FA">  الحَسَنِ موسَی  علیه السلام قال:دَخَلَ رَسُولُ الله صلی الله عَلیه وآلِه وَسَلَمَ المَسجَد ,فََاِذا جَماعَة قََد اَطَافُوا بِرَجُلٍ فَقال: ماهذا؟ فَقِیلَ :عَلّامَةٌ فقال: ومَاالعَلّامَةُ فَقالوا لَهُ: اَعلَمُ النَّاسِ بِاَنسَابِ العَرَبِ ووَقَائِعِهَا وایّامِ الجَاهِلیَِّةِ والاَشعَارِ اَلعَرَبِیَّةِ قال :فقال النَّبِیُّ صلی الله علیه وآله وسلم ذاکَ عِلمٌ لا یَضُرُّ مَن جَهِلَهُ,ولایَنفَعُ مَن عَلِمَهُ ,ثُمَّ قال النَّبیُّ صلی الله علیه وآله وسلم اِنَّما العِلمُ ثَلاثَةُ آیَةٌمُحکَمَةٌاَو فَریضَةٌ عادِلَةٌ اَو سُنَّةٌ قائِمَةٌوما خَلاهُنَّ فَهُوَ فَضلٌ

 حضرت موسی بن جعفر علیهما السلام  فرمودند: چون رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم وارد مسجد شد دید جماعتی گرد مردی جمع شده اند فرمودند: چه خبر است؟ گفتند: علامه ای است. فرمود : علامه یعنی چه؟ گفتند :دانا ترین مردم است به دودمان عرب وحوادث ایشان وبه روزگار جاهلیت واشعار عربی. رسول خدا فرمودند:اینها علمی است که اگر کسی نداند به او زیانی نرساند واگر کسی بداند,اوراسودی نبخشد سپس فرمودند: همانا علم سه چیز است 1- آیه ای محکم (یعنی اصول عقاید) 2- فریضه ای عادله(علم اخلاق) 3- وسنتی پابرجا(مسائل حرام وحلال) وغیر اینها فضل است.

منیع: اصول کافی جلد 1 صفحه 37     

بسم الله الرحمن الرحیم

کسی که با کتابها خود را آرامش دهد ,هیچ آرامشی را از دست نداده است. (امام علی علیه السلام )                                                                                            شرح غررالحکم 5/233